Milisav Savić o literaturi i životu
Studijski program Srpski jezik i južnoslovenske književnosti, u saradnji sa Maticom srpskom – Društvom članova u Crnoj Gori i pod pokroviteljstvom Ambasade Republike Srbije, organizovao je gostovanje Milisava Savića, jednog od vodećih savremenih srpskih pisaca.
Zajedno sa profesorima sa Studijskog programa Srpski jezik i književnosti Savić se sreo sa dekanom, prof. dr Tatjanom Jovović.
U predavanju „Literatura i život“ Savić je izdvojio dva razloga zašto se postaje pisac, odnosno dva izvora stvaralaštva, doživljeno i pročitano, a osvrnuo se i na staru raspravu, koja traje još od Platona i Aristotela, o tome da li je u osnovi književnosti inspiracija ili vještina. Razmotrio je i pitanje kome se piše, i odgovore koje su davali različiti pisci kroz vjekove, od ideje od idealnom čitaocu, obraćanja Bogu, na jednoj strani, do navodnog zanemarivanja publike, na drugoj strani. U tom odnosu pisac-čitalac Savić uočava da se nekad autor postavlja kao neko ko dominira nad čitaocem, nekad se među njima uspostavlja ravnopravan odnos, a nekad tekst gradi čitaoca koji je u izvjesnom smislu iznad autora. Kada se radi o pitanju zašto se piše, Savić je istakao da književnost shvata kao jedan paralelan, poseban svijet, u kome se pisac osjeća kao slobodan čovjek. Književnost ima sposobnost da mijenja i osmišljava stvarnost, i može da učini da zlo izgleda kao dobro, ružno kao lijepo i sl.
Moderator tribine bio je doc. dr Goran Radonjić.
Savić je završio studije jugoslovenske i svjetske književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu, gdje je magistrirao s temom „Memoarska proza o prvom srpskom ustanku“, a potom i doktorirao s temom „Memoarsko-dnevnička proza o srpsko-turskim ratovima 1876-1878“. Bio je urednik časopisa „Student“ i „Mladost“, glavni i odgovorni urednik „Književne reči“ i „Književnih novina“. U izdavačkom preduzeću „Prosveta“ radio je kao glavni i odgovorni urednik i direktor, a bio je i predsjednik Srpske književne zadruge. Obavljao je dužnost ministra-savjetnika u Ambasadi Srbije i Crne Gore, odnosno Srbije, u Rimu od 2005. do 2008. godine. Kao predavač srpskohrvatskog jezika i jugoslovenske književnosti boravio je na Londonskom univerzitetu, Njujorškom državnom univerzitetu u Olbaniju, Univerzitetu u Firenci i Univerzitetu u Lođu. Radio je kao redovni profesor Državnog univerziteta u Novom Pazaru.
Objavio je knjige pripovjedaka: Bugarska baraka (1969, nagrada lista „Mladost“), Mladići iz Raške (1977), Ujak naše varoši (1977, Andrićeva nagrada), romane: LJubavi Andrije Kurandića (1972), Topola na terasi (1985), Ćup komitskog vojvode (1990), Hleb i strah (1991, Ninova nagrada), Ožiljci tišine (1996, Nagrada „Miroslavljevo jevanđelje“), Princ i serbski spisatelj (2008, Nagrada „Laza Kostić“), Čvarčić (2010), LA sans pareille (2015, nagrada „Meša Selimović“, Nagrada „Borisav Stanković“, Nagrada „Petar Kočić“, Nagrada „Stefan Mitrov LJubiša“, Nagrada Vukove zadužbine), Doktora Valentina Trubara i sestre mu Simonete povest čudnovatih događaja u Srbiji (2018). Sem toga, objavio je književno-istorijske studije Ustanička proza (1985, Nagrada „Pavle Bihalji“) i Sećanje i rat (2009), te multižanrovsku prozu: Fusnota (1994), „30 plus 18“ (2005), „Rimski dnevnik, priče i jedan roman“ (2008, Nagrada Dušan Vasiljev), „LJubavna pisma i druge lekcije“ (2013), „Dolina srpskih kraljeva“, (2014, nagrade „LJubomir P. Nenadović“, „Grigorije Božović“), „Mali glosar kreativnog pisanja“ (2015), „Epska Srbija“ (2017, Nagrada „Dejan Medaković“) i „Od Čampar bara do kasine Valadije“ (2018). Za životno delo dobio je nagrade „Stefan Prvovenčani“ (2008), „Ramonda serbica“ (2010), „Milovan Vidaković“ (2014), „Vitez srpske književnosti“ (2015), a za cjelokupno pripovjedačko djelo nagradu „Veljkova golubica“ (2012). Tekstovi su mu prevođeni na grčki, engleski, slovenački, makedonski, bugarski i rumunski jezik.