Počasni doktorati 1997-1999: Prof. dr Mojsije Lazarević

Mojsije Lazarević, nosilac počasnog doktorata Univerziteta Crne Gore, prvi je dekan Tehničkog fakulteta u Titogradu i glavni zagovornik otvaranja studija tehnike u Crnoj Gori. 

Današnji tehnički fakulteti sigurno ne bi bili ono što su da nije bilo velikog doprinosa profesora Lazarevića, posebno u njegovom insistiranju na kadrovskom jačanju i podmlađivanju ovih institucija.

Njegovo vizionarstvo da nove tehnologije zahtijevaju i kvalifikovaniji kadar već se potvrdilo. Kao profesor, šef katedre dugogodišnji dekan ostavija jak pečat na razvoj tehničkih fakulteta, a mladim kolegama i studentima služi kao primjer uzornog stručnjaka i vrsnog intelektualca. Poznavanje pet stranih jezika samo su dopunjavali njegov lik profesora, stručnjaka i intelektualne široke kulture. Jedan od amfiteatara u zgradi tehničkih fakulteta danas nosi njegovo ime. 

Oktobra 1962. godine izabran je za nastavnika na Odjeljenju u Titogradu Elektrotehničkog fakulteta iz Beograda, a maja 1963. godine za vanrednog profesora na Tehničkom fakultetu u Titogradu. Tada je izabran za prvog dekana ovog Fakulteta, a bio je dugogodišnji šef katedre za postrojenja električne snage i prorektor Univerziteta „Veljko Vlahović“, u Titogradu.

Na Fakultetu je držao nastavu iz Elektrana, Elektroprivrede, Proizvodnje i prenosa električne energije.

On ne samo što je bio nastavnik u Srednjotehničkoj školi u Nišu i Beogradu, već je, 1946. godine, formirao Srednjotehničku školu u Titogradu i bio njen prvi direktor. Pored bavijenja organizacijom profesor Lazarević u Srednjo-tehničkoj školi predaje skoro sve kijučne predmete, a kasnije, iako potrebe zahtijevaju njegovo veće angažovanje u rješavanju privrednih problema, on nalazi vremena da drži nastavu u toj školi i svojim ogromnim znanjem i iskustvom doprinosi stasavanju ove škole škole u primjernu instituciju.

Stručni rad profesora Lazarevića ogleda se samo djelimično u objavljenim radovima. Izradio je veliki broj studija i analiza za potrebe elektroprivrede, industrije aluminijuma i ostalih organizacija industrije i rudarstva SR Crne Gore, a sarađivao je na projektima elektrifikacije Crna Gora, projektima distributivnih mreža, dalekovoda, elektrana i u izradi cjelokupne tehničke dokumentacije za Kombinat aluminijuma u Titogradu.

Profesor Lazarević je učestvovao u radu stručnih savjeta i komisija koji su rješavali niz složenih tehničkih i privrednih pitanja, revidovali investicionotehničku dokumentaciju za sve krupnije privredne objekte u Crnoj Gori i Jugoslaviji.

Velik je broj objekata na kojima je učestvovao kao stručnjak neimar, od elektrane ad Bijelom Drimu, električne mreze u Peći preko obnove porugenth elektroprivrednih objekata u Crnoj Gori, izgradnje novih izvora električne energije (Termoelektrane Kotor, HE "Slap Zete", HE "Glava Zete") i povremeno uključivanje u izgradnji ostalih elektroenergetskih objekata, do hidroelektrane "Piva" i giganta Crnogorske industrije Kombbnata aluminijuma u Titogradu. Malo je stvaraoca i neimara koji su u svom radnom vijeku stigli da toliko ostvare. Profesor Lazarević je tokom čitavog radnog vijeka bio tijesno vezan za obrazovanje.

Rođen je u Morači – Crna Gora, 1910. godine. Osnovnu školu učio je u Kolašinu i Pljevljima, a gimnaziju u Pljevljima, Mostaru, Velesu, Peći i Prizrenu gdje je maturirao. Studirao je na Tehničkom fakultetu Univerziteta u Beogradu, gdje je diplomirao juna 1938. godine, na Mašinsko-elektrotehničkom odsjeku sa vrlo dobrom ocjenom.

Oktobra 1938. godine postavljen je za upravnika Električne centrale i vodovoda u Peći, gdje je ostao do oktobra 1939. godine. Za to vrijeme, kao jedini stručnjak, rukovodio je održavanjem, rekonstrukcijom i proširenjem hidroelektrana na Bijelom Drimu, dalekovoda i niskonaponske mreže.

Oktobra 1939. postavljen je za nastavnika Srednjotehničke škole u Nišu, odakle je januara 1941. godine premješten za nastavnika Srednjotehničke škole u Beogradu, gdje je ostao do podnošaja ostavke 1943. godine. U srednjim tehničkim školama predavao je više stručnih predmeta. Do oslobođenja je ostao u Beogradu, gdje je pomagao ilegalni pokret.

Po oslobođenju se zaposlio u Tehničkom odjeljenju Uprave državnih monopola u Beogradu, gdje je ostao do jula iste godine, kada je na traženje Vlade NRCG premješten privremeno, na rad u Federalno električno preduzeće za Crnu Goru, gdje je ostao do oktobra iste godine radeći na rješavanju stručnih elektroprivrednih problema i na organizaciji preduzeća. Za uspjehe u radu je nagrađen.

Sredinom oktobra 1946. godine zadužen je za organizovanje rada Srednje tehničke škole u Titogradu, gdje je postavljen za direktora.

Početkom 1947. godine, postavljen je za direktora Federalnog električnog preduzeća Crne Gore, a zatim za direktora Elektroprivrede Crne Gore 1948. goidne, i načelnika Odjeljenja elektroprivrede u Ministarstvu industrije Crne Gore, gdje je ostao do novembra iste godine.

U ovom periodu, obavljao je sav stručni posao na obnovi postojećih elektroprivrednih objekata na izgradnji novih izvora električne enegrije ) TE Kotor, HE Rijeka Mušovića, HE Slap Zete, HE Glava Zete), kao i ostalih objekata elektroenergetskog sistema Crne Gore.

Novembra 1948. godine postavljen je za potpredsjednika Planske komisije NPCG i direktora Uprave za unapređenje proizvodnje, na kojoj je dužnosti ostao do novembra 1949. godine.

Od avgusta 1956. godine bio je na rukovodećim dužnostima u Elektroprivredi Crne Gore (Tehnički i glavni direktor), kada je premješten u Kombinat aluminijuma, u kome je bio tehnički, a zatim generalni direktor. Pored toga, istovremeno je obavljao poslove pomoćnika sekretara za industrije SRCG.

Na svim radnim mjestima postigao je izvanredne rezultate koji su praćeni pohvalama i nagradama. Godine 1960. odlikovan je Ordenom rada II reda.